supernova

supernova SN1994 D in het sterrenstelsel NGC4526

In de hele geschiedenis van astronomische waarnemingen zijn slechts zes supernova-explosies met het blote oog waargenomen. Verscheen deze in 6, na een supernova-explosie, in onze ‘hemel’? Krabnevel. De uitbarsting van 1054 was zelfs overdag drie weken lang zichtbaar. In 1604 vond er een uitbarsting plaats in de regio van de Grote Magelhaense Wolk. Maar deze supernova bevond zich op een afstand van 1987 lichtjaar van de aarde, waardoor hij moeilijk te zien was.

Eind augustus 2011 ontdekten astronomen een supernova slechts enkele uren nadat deze ontplofte. Dit is het dichtstbijzijnde object in zijn soort dat in de afgelopen 25 jaar is ontdekt. De meeste supernovae bevinden zich minstens een miljard lichtjaar van de aarde. Deze keer explodeerde de witte dwerg op slechts 21 miljoen lichtjaar afstand. Als gevolg hiervan kan de exploderende ster met een verrekijker of een kleine telescoop worden gezien in het Pinwheelstelsel (M101), dat zich vanuit ons gezichtspunt niet ver van Ursa Major bevindt.

Er zijn maar heel weinig sterren die sterven als gevolg van zo’n gigantische explosie. De meesten vertrekken stilletjes. Een ster die een supernova kan ondergaan, moet tien tot twintig keer zo zwaar zijn als onze zon. Ze zijn behoorlijk groot. Dergelijke sterren hebben een grote massareserve en kunnen hoge kerntemperaturen bereiken en zo? zwaardere elementen.

Begin jaren dertig bestudeerde astrofysicus Fritz Zwicky mysterieuze lichtflitsen die van tijd tot tijd aan de hemel werden waargenomen. Hij kwam tot de conclusie dat wanneer een ster instort en een dichtheid bereikt die vergelijkbaar is met die van een atoomkern, er een dichte kern ontstaat waarin de elektronen worden ‘verpletterd’? de atomen gaan naar de kernen om neutronen te vormen. Dit is hoe een neutronenster zal ontstaan. Eén eetlepel van de kern van een neutronenster weegt 30 miljard kilogram. Deze ineenstorting zal een enorme hoeveelheid energie creëren die snel vrijkomt. Zwicky noemde ze supernova's.

De energie die vrijkomt tijdens de explosie is zo groot dat deze gedurende enkele dagen na de explosie de waarde voor het hele sterrenstelsel overschrijdt. Na de explosie blijft er een snel uitdijende buitenste schil achter, die transformeert in een planetaire nevel en pulsar, baryonische (neutronen)ster of zwart gat.De aldus gevormde nevel wordt na enkele tienduizenden jaren volledig vernietigd.

Maar als na een supernova-explosie de massa van de kern 1,4 tot 3 keer de massa van de zon bedraagt, zal deze nog steeds instorten en als neutronenster bestaan. Neutronensterren draaien (meestal) vele malen per seconde rond, waarbij enorme hoeveelheden energie vrijkomen in de vorm van radiogolven, röntgenstraling en gammastraling.Als de kernmassa groot genoeg is, stort de kern voor altijd in. Als gevolg hiervan wordt een zwart gat gevormd. Wanneer het materiaal uit de kern en schil van de supernova in de ruimte wordt uitgestoten, breidt het uit tot een mantel die een supernova-overblijfsel wordt genoemd. Bij botsing met omringende gaswolken ontstaat er een schokgolffront en komt er energie vrij. Deze wolken gloeien in het zichtbare gebied van de golven en zijn een elegant, want kleurrijk object voor astrografen.

Het bestaan ​​van neutronensterren werd pas in 1968 bevestigd.