Vaarwel Hello Kitty of Yamaha MT-03 in Tina's ervaring

Ik hou van de Japanse cultuur, ik ben al twee keer in het land van de rijzende zon geweest, dus ik vermoed dat de slogan op zijn plaats is. Maar niet omdat het een zieke cultuur zou zijn van donkere mensen die zelden glimlachen. In Japan daarentegen is glimlachen de norm, en meisjes van in de veertig en ouder giechelen nog steeds om elk kleinigheidje. Maar de Japanners hebben een donkere kant, die zich manifesteert in de "dag" met het begin van de nacht. In die zin begrijp ik ook de scherpte van het stalen beest waarmee ik van zonsondergang tot zonsopgang racete - als een manifest van duisternis op twee wielen, waarvan je door de ergonomie het stevig met je benen kunt omhelzen (gespierde voorkant, minimalistische achterkant) en versmelt ermee, zoals met duisternis. Tot ziens, Hello Kitty, de nacht is gekomen en ik heb gewacht. Zo graag. Ik wil mijn roze motorjack ruilen voor zwart leer. Het verlangen is instinctief, maar zo werkt de Yamaha voor mij, zoals mijn Catalaanse vriend het noemt.

Voor de road warrior, die ook met een A2-rijbewijs kan rijden en is gebaseerd op het YZF-R3-model, hebben de ontwerpers het stuur iets verhoogd, veel gewicht weggenomen, de pedalen teruggebracht en zo een zithouding gecreëerd die niets minder dan klaar om in het donker te springen. . Het besturen van een Yamaha is nooit slaperig, hoewel het niet veel van de berijder vraagt, of het nu gaat om motorkennis of heldhaftigheid. Hij is licht, handelbaar, heeft een zachte koppeling, een snelle versnellingsbak, een toonaangevend koppel en een wendbare motor. Ze legt slechts een paar meter af in de eerste versnelling, is een winnaar in stadsstraten tussen de derde en vierde, een kampioen in de krappe bochten van smalle straatjes en ziet er zelfverzekerd uit op de snelweg. Dat klopt, ik had mijn Yamaha een vignet gegeven en, ondanks de vele oordelen van mannelijke collega-journalisten die het rijden met de MT-03 in twijfel trokken, kwam ik een paar tolstations tegen. Misschien helpt het dat ik 55 pond weeg, maar aan het eind van de dag is dit mijn test. Yamahata is veelzijdig, origineel, fenomenaal genoeg, en ik sta erachter.

Tekst: Tina Torelli

Foto: Petr Kavchich