Modernisering van vliegtuigen van het Strategisch Commando van de VS
De Amerikaanse luchtmacht exploiteert vier Boeing E-4B Nightwatch-vliegtuigen die fungeren als het US Government Air Traffic Control Centre (NEACP).
Zowel de luchtmacht als de Amerikaanse marine hebben programma's om vliegtuigen te moderniseren in nucleaire controlecentra. De Amerikaanse luchtmacht is van plan haar vloot van vier Boeing E-4B Nigthwatch-vliegtuigen te vervangen door een platform van vergelijkbare grootte en prestaties. De Amerikaanse marine wil op haar beurt de goed afgestelde Lockheed Martin C-130J-30 implementeren, die in de toekomst een vloot van zestien Boeing E-6B Mercury-vliegtuigen moet vervangen.
De bovengenoemde faciliteiten zijn strategisch belangrijke vliegtuigen, die communicatie mogelijk maken in het geval van vernietiging of vernietiging van Amerikaanse besluitvormingscentra op de grond. Ze moeten overheidsinstanties - de president of leden van de Amerikaanse regering (NCA - National Command Authority) laten overleven - tijdens een nucleair conflict. Dankzij beide platforms kunnen de Amerikaanse autoriteiten de juiste orders geven voor intercontinentale ballistische raketten in ondergrondse mijnen, strategische bommenwerpers met kernkoppen en onderzeeërs voor ballistische raketten.
Operaties "Through the Looking Glass" en "Night Watch"
In februari 1961 lanceerde het Strategic Air Command (SAC) Operatie Through the Looking Glass. Het doel was om amfibievliegtuigen in de lucht de functies van een commando- en controlecentrum voor nucleaire strijdkrachten (ABNKP - Airborne Command Post) te laten vervullen. Voor deze missie werden zes Boeing KC-135A Stratotanker-tankvliegtuigen geselecteerd, genaamd EC-135A. Aanvankelijk functioneerden ze alleen als vliegende radiorelaisstations. Al in 1964 werden echter 17 EC-135C-vliegtuigen in gebruik genomen. Dit waren speciale ABNCP-platforms die waren uitgerust met het ALCS-systeem (Airborne Launch Control System), dat het op afstand lanceren van ballistische raketten vanaf grondlanceerinrichtingen mogelijk maakt. In de volgende decennia van de Koude Oorlog gebruikte het SAC-commando een aantal verschillende ABNCP-vliegtuigen om Operatie Through the Looking Glass uit te voeren, zoals de EC-135P, EC-135G, EC-135H en EC-135L.
Halverwege de jaren zestig lanceerde het Pentagon een parallelle operatie genaamd Nachtwacht. Het doel was om de gevechtsgereedheid te behouden van vliegtuigen die dienst doen als luchtverkeersleidingscentra van de president en de uitvoerende macht van het land (NEACP - National Emergency Airborne Command Post). In het geval van een crisis was hun rol ook het evacueren van de president en leden van de Amerikaanse regering. Drie KC-60B-tankers aangepast volgens de EC-135J-norm werden geselecteerd om NEACP-taken uit te voeren. Begin jaren 135 werd een programma gelanceerd om het EC-70J-vliegtuig te vervangen door een nieuwer platform. In februari 135 ontving Boeing een contract voor de levering van twee gemodificeerde Boeing 1973-747B-vliegtuigen, genaamd E-200A. E-Systems heeft een order ontvangen voor avionica- en communicatieapparatuur. In 4 kocht de Amerikaanse luchtmacht nog twee B1973-747B's. De vierde was uitgerust met modernere apparatuur, oa. satellietcommunicatieantenne van het MILSTAR-systeem en kreeg daarom de aanduiding E-200B. Ten slotte werden in januari 4 alle drie de E-1985A's op dezelfde manier geüpgraded en ook wel E-4B genoemd. De keuze voor de B4-747B als platform voor de Nachtwacht maakte de oprichting mogelijk van regerings- en controlecentra met een hoge mate van autonomie. E-200B kan naast de bemanning ongeveer 4 mensen aan boord nemen. In geval van nood kunnen maximaal 60 mensen aan boord worden ondergebracht. Vanwege het vermogen om brandstof in de lucht te nemen, wordt de vluchtduur van de E-150B alleen beperkt door het verbruik van verbruiksartikelen. Ze kunnen tot meerdere dagen ononderbroken in de lucht blijven.
Begin 2006 was er een plan om alle E-4B's uit te faseren om binnen drie jaar te beginnen. Op zoek naar de helft van de besparingen, suggereerde de luchtmacht ook dat slechts één exemplaar kon worden ingetrokken. In 2007 werd van deze plannen afgezien en begon een geleidelijke modernisering van de E-4B-vloot. Volgens de Amerikaanse luchtmacht mogen deze vliegtuigen niet langer dan 2038 veilig worden geëxploiteerd.
Een E-4B wordt bijgetankt door een Boeing KC-46A Pegasus-tankervliegtuig. Je kunt duidelijk het significante verschil in de grootte van beide structuren zien.
Missie TAKAMO
In het begin van de jaren zestig begon de Amerikaanse marine met een programma om een communicatiesysteem aan boord te introduceren met onderzeeërs voor ballistische raketten, genaamd TACAMO (Take Charge and Move Out). In 60 begonnen de tests met het KC-1962F Hercules-tankvliegtuig. Het is uitgerust met een zeer lage frequentie (VLF) radiofrequentiezender en een antennekabel die tijdens de vlucht afwikkelt en eindigt in een kegelvormig gewicht. Vervolgens werd bepaald dat om een optimaal vermogen en zendbereik te verkrijgen, de kabel tot 130 km lang moest zijn en door een vliegtuig in een bijna verticale positie moest worden gesleept. Het vliegtuig daarentegen moet een bijna continue cirkelvlucht maken. In 8 werden vier Hercules C-1966G's aangepast voor de TACAMO-missie en aangeduid als EC-130G. Dit was echter een tijdelijke oplossing. In 130 begonnen 1969 EC-12Q's voor de TACAMO-missie in dienst te treden. Vier EC-130G's zijn ook aangepast om te voldoen aan de EC-130Q-standaard.
