Commandant Millo's beroemde raid
Millo's vlaggenschip van de rally naar de Dardanellen is de torpedoboot Spica in La Spezia. Foto NHHC
De torpedobootaanval op de Dardanellen in juli 1912 was niet de belangrijkste gevechtsoperatie van de Italiaanse vloot tijdens de Trypillia-oorlog (1911-1912). Deze operatie werd echter een van de beroemdste prestaties van de Regia Marina in dit conflict.
De oorlog die Italië in september 1911 aan het Ottomaanse Rijk verklaarde, werd met name gekenmerkt door het aanzienlijke voordeel van de Italiaanse vloot ten opzichte van de Turkse vloot. Deze laatste was niet bestand tegen de modernere en talrijkere schepen van de Regina Marina. De botsingen tussen de marines van beide conflicterende landen waren geen beslissende veldslagen, en als ze toch plaatsvonden, waren het eenzijdige duels. Helemaal aan het begin van de oorlog had een groep Italiaanse torpedojagers (vernietigers) te maken met Turkse schepen in de Adriatische Zee, en daaropvolgende veldslagen, incl. in Kunfuda Bay (7 januari 1912) en in de buurt van Beiroet (24 februari 1912) bevestigden de superioriteit van de Italiaanse vloot. Landingsoperaties speelden een belangrijke rol in de strijd, waardoor de Italianen erin slaagden de kust van Tripolitania te veroveren, evenals de eilanden van de Dodekanesos-archipel.
Ondanks zo'n duidelijk voordeel op zee, slaagden de Italianen er niet in een aanzienlijk deel van de Turkse vloot uit te schakelen (het zogenaamde manoeuvre-eskader, bestaande uit slagschepen, kruisers, torpedobootjagers en torpedoboten). Het Italiaanse commando maakte zich nog steeds zorgen over de aanwezigheid van de Turkse vloot in het operatiegebied. Ze liet zich niet meeslepen in een beslissende strijd, waarin, zoals de Italianen dachten, de Ottomaanse schepen onvermijdelijk zouden worden verslagen. De aanwezigheid van deze troepen dwong de Italianen om alerte schepen te behouden die in staat waren te reageren op mogelijke (zij het onwaarschijnlijke) vijandelijke acties, in het bijzonder om eenheden toe te wijzen om konvooien te bewaken - noodzakelijk om versterkingen en uitrusting te leveren voor troepen die in Tripolitania vechten. Dit verhoogde de kosten van de oorlog, die al erg hoog waren vanwege het langdurige conflict.
Het commando van de Regia Marina kwam tot de conclusie dat er maar één manier was om de impasse in de zeestrijd met Turkije te doorbreken: het neutraliseren van de kern van de vijandelijke vloot. Dit was geen gemakkelijke taak, aangezien de Turken, die de zwakte van hun vloot kenden, besloten zich op een schijnbaar veilige plaats te vestigen, namelijk in de Dardanellen, aan de ankerplaats bij Nara Burnu (Kaap van Nagara), 30 km van de ingang van de zeestraat.
Voor het eerst in de voortdurende oorlog stuurden de Italianen een vloot tegen zulke verborgen Turkse schepen op 18 april 1912, toen een squadron van slagschepen (Vittorio Emanuele, Roma, Napoli, Regina Margherita, Benedetto Brin, Ammiraglio di Saint-Bon" en "Emmanuele" Filiberto), gepantserde kruisers ("Pisa", "Amalfi", "San Marco", "Vettor Pisani", "Varese", "Francesco Ferruccio" en "Giuseppe Garibaldi") en een vloot van torpedoboten - onder het bevel van vadm. Leone Vialego - zwom ongeveer 10 km van de ingang van de zeestraat. De actie eindigde echter pas met de beschietingen van Turkse forten; het was een mislukking van het Italiaanse plan: vice-admiraal Viale hoopte dat het verschijnen van zijn team de Turkse vloot naar zee zou dwingen en zou leiden tot een strijd waarvan de uitkomst, dankzij het grote voordeel van de Italianen, niet moeilijk was voorspellen. voorspellen. De Turken hielden echter hun hoofd koel en gingen niet weg uit de zeestraat. Het verschijnen van de Italiaanse vloot voor de zeestraat was geen grote verrassing voor hen (...), dus bereidden ze zich voor (...) om de aanvaller elk moment af te weren. Hiertoe hebben Turkse schepen versterkingen overgebracht naar de Egeïsche eilanden. Daarnaast besloten zij op advies van Britse officieren om hun zwakkere vloot niet in zee te zetten, maar deze bij een eventuele aanval op de zeestraat in te zetten ter ondersteuning van de fortartillerie.
