Cross Country-overwinning

Victory is een merk dat, in tegenstelling tot andere - onbedoeld doet dit merk ons ​​altijd aan Harley-Davidson denken - bij de ontwikkeling en productie van haar motorfietsen niet gehinderd wordt en wil worden door de geschiedenis. In feite kwamen de eerste modellen pas in 1998 op de Amerikaanse wegen. Een zeer traditioneel uiterlijk wordt vertekend door enkele technische oplossingen die concurrenten in dit segment nog niet bieden. Het gaat natuurlijk niet om een ​​of andere bijzonder moderne technische evolutie of revolutie, we hebben het alleen over iets minder gebruikelijke oplossingen in dit segment op het gebied van wielrennen en karkassen.

Het Cross Country-model, zo vriendelijk aan ons geschonken voor een educatieve reis door een particulier uit de omgeving van Ljubljana, is zeker een lust voor het oog. Met een overvloed aan stijl, indrukwekkend geluid en vooral hun charismatische uiterlijk zul je niet onopgemerkt blijven op deze fiets. Als je er echter goed naar kijkt, zul je genieten van de strakke, klassieke lijnen en misschien een beetje pissig worden door het gebrek aan aandacht voor detail.

Ik moet bekennen dat ik niet veel ervaring heb met dit type motorfiets, ik ben verleid door een paar Japanse grote cruisers en misschien drie of vier Harley-Davidsons. En dit is bij modellen die moeilijk correct te vergelijken zijn met Cross Country. Hoewel ik niet veel van Harley verwachtte, kan ik voor hen zeggen dat ze mij altijd met onvervulde rijverwachtingen hebben achtergelaten. Niet crosscountry.

De sensatie van het fietsen lijkt sterk op die van de Beierse motorfietsen bij Telelever, aangezien het 370 kilogram wegende gevaarte direct na het verlaten van de stad verandert in een draaiende bromfiets. Het is natuurlijk even wennen en ik betwijfel of het geschikt is voor kleinere rijders.

Dit is een motorfiets die je eerst hoort en dan pas ziet. Vergeet een rustige uitgang van de tuin in de ochtend. Vergeet het beschaafde gezoem van een tweecilindermotor. Dit is een motorfiets die geluid maakt. Aan de andere kant is het niveau van comfort en rijplezier ongelooflijk hoog. De koppelingshendel heeft een stevige mannenhand nodig en in het lagere toerentalgebied pulseert de besturing net zo hard als een Hilti-"stunt". Ook een rijke dosis standaarduitrusting, waaronder een goed audiosysteem, richtingaanwijzer auto-off, ABS, cruise control en wat soortgelijke apparatuur, draagt ​​bij aan het goede gevoel.

Het heeft geen zin om te schrijven over hoe sterk deze motorfiets is op haarspeldbochten en bochten. De Cross Country kan veel meer prestaties leveren dan je zou verwachten, maar daar vraag je niet om. Je zult genieten van het feit dat de meeste wind daadwerkelijk aan je voeten waait door de goede windbescherming. Halfronde rotatie is geen probleem, net als langzaam kruipen langs de kolom. Maar je wilt niet dat hij je op het verkeerde been zet.

Tot nu toe heb ik over de feiten geschreven, maar hoe voelde Cross Country zich op zichzelf? Veel geleerd. De overwinning deed me begrijpen dat onze plattelandswegen energetisch zeer geschikt voor mij zijn, dat we in het mooiste deel van de Balkan wonen en dat ik mezelf in één dag volledig kan isoleren van de dagelijkse ontberingen en vreugden. Allereerst reed ik na lange tijd weer helemaal doelloos. Lang en laat in de nacht. En zo zal het doorgaan.

tekst: Matthias Tomazic, foto: Matthias Tomazic