Willen we echt loskomen van monopolies en het netwerk terugwinnen? Quo vadis, internet

Aan de ene kant wordt het internet onderdrukt door de monopolies van Silicon Valley (1), die te machtig en te willekeurig zijn geworden en zelfs met regeringen om macht en het laatste woord strijden. Aan de andere kant wordt het steeds meer gecontroleerd, gemonitord en beschermd door gesloten netwerken van overheden en grote bedrijven.

Pulitzerprijswinnaar Glenn Greenwald geïnterviewd Edward Snowden (2). Ze spraken vandaag over de staat van internet. Snowden vertelde over vroeger, toen hij dacht dat internet creatief en collaboratief was. Het is ook gedecentraliseerd vanwege het feit dat de meeste websites zijn gemaakt fysieke mensen. Hoewel ze niet erg complex waren, ging hun waarde verloren naarmate het internet steeds meer gecentraliseerd werd door de toestroom van grote zakelijke en commerciële spelers. Snowden noemde ook het vermogen van mensen om hun identiteit te beschermen en weg te blijven van een totaal trackingsysteem dat gepaard gaat met een ongebreidelde verzameling van persoonlijke informatie.

‘Er was eens geen commerciële ruimte,’ zei Snowden, ‘maar toen begon het een commerciële ruimte te worden met de opkomst van bedrijven, overheden en instellingen die het internet in de eerste plaats voor zichzelf maakten, en niet voor mensen.’ “Ze weten alles over ons en gedragen zich tegelijkertijd op een mysterieuze en volkomen ondoorzichtige manier voor ons, en we hebben hier geen controle over”, voegde hij eraan toe. Hij merkte ook op dat dit steeds vaker voorkomt. censuur valt mensen aan om wie ze zijn en wat hun overtuigingen zijn, niet om wat ze daadwerkelijk zeggen. En degenen die vandaag de dag anderen het zwijgen willen opleggen, gaan niet naar de rechtbank, maar gaan naar technologiebedrijven en zetten hen onder druk om namens hen ongemakkelijke mensen de mond te snoeren.

De wereld in de vorm van een stroom

Surveillance, censuur en het blokkeren van de toegang tot internet zijn typische verschijnselen van vandaag. De meeste mensen zijn het hier niet mee eens, maar zijn er meestal niet actief genoeg tegen. Er zijn andere aspecten van het moderne web die minder aandacht krijgen, maar deze hebben verstrekkende gevolgen.

Het feit dat informatie tegenwoordig meestal in de vorm van streams wordt gepresenteerd, is bijvoorbeeld typerend voor de architectuur van sociale netwerken. Dit is hoe we internetinhoud consumeren. Streaming op Facebook, Twitter en andere sites is onderworpen aan algoritmen en andere regels waar wij geen idee van hebben. Vaak weten we niet eens dat dergelijke algoritmen bestaan. Algoritmen kiezen voor ons. Gebaseerd op gegevens over wat we eerder hebben gelezen, gelezen en gezien. Ze anticiperen op wat we leuk zouden kunnen vinden. Deze services scannen ons gedrag zorgvuldig en passen onze nieuwsfeeds aan met berichten, foto's en video's waarvan zij denken dat we deze het liefst zouden zien. Er ontstaat een conformistisch systeem waarin minder populaire maar niet minder interessante inhoud een veel kleinere kans heeft.

Maar wat betekent dit in de praktijk? Door ons een steeds meer op maat gemaakte stream te bieden, weet het sociale platform steeds meer over ons dan wie dan ook. Sommigen geloven dat het echt meer is dan wij zijn over onszelf. We zijn voorspelbaar voor haar. Wij zijn de databox die ze omschrijft, weet op te zetten en te gebruiken. Met andere woorden, wij zijn een partij goederen geschikt voor verkoop en hebben bijvoorbeeld een bepaalde waarde voor de adverteerder. Voor dit geld ontvangt het sociale netwerk, en wij? Nou, we zijn blij dat alles zo goed werkt dat we kunnen zien en lezen wat we leuk vinden.

Flow betekent ook de evolutie van inhoudstypen. Er zit steeds minder tekst in het aanbod, omdat we meer nadruk leggen op foto's en bewegende beelden. We liken en delen ze vaker. Het algoritme geeft ons daar dus steeds meer van. Wij lezen steeds minder. We zijn steeds meer aan het kijken. Facebook het wordt al heel lang vergeleken met televisie. En ieder jaar wordt het meer en meer een soort televisie waar naar gekeken wordt ‘as it goes’. Facebook's model van voor de tv zitten heeft alle nadelen van voor de tv zitten, passief, onnadenkend en steeds verbluffender in beeld.

Beheert Google de zoekmachine handmatig?

Wanneer we een zoekmachine gebruiken, lijkt het erop dat we alleen de beste en meest relevante resultaten willen, zonder enige extra censuur die voortkomt uit het niet willen dat we deze of gene inhoud zien. Helaas, zo blijkt, populairste zoekmachineGoogle is het daar niet mee eens en bemoeit zich met zijn zoekalgoritmen door de resultaten te wijzigen. De internetgigant gebruikt naar verluidt een reeks censuurinstrumenten, zoals zwarte lijsten, algoritmewijzigingen en een leger moderators, om vorm te geven aan wat de ongeïnformeerde gebruiker ziet. De Wall Street Journal schreef hierover in een uitgebreid rapport dat in november 2019 verscheen.

Leidinggevenden van Google hebben herhaaldelijk in besloten bijeenkomsten met externe groepen en in toespraken voor het Amerikaanse Congres verklaard dat de algoritmen objectief en in wezen autonoom zijn, onaangetast door menselijke vooroordelen of zakelijke overwegingen. Het bedrijf stelt op zijn blog: "We gebruiken geen menselijke tussenkomst om de resultaten op de pagina te verzamelen of te ordenen." Tegelijkertijd beweert hij dat hij de details van hoe de algoritmen werken niet kan onthullen, omdat vecht tegen degenen die algoritmen willen bedriegen zoekmachines voor u.

The Wall Street Journal beschreef echter in een uitgebreid rapport hoe Google in de loop van de tijd steeds vaker met de zoekresultaten heeft geknoeid, veel meer dan het bedrijf en zijn leidinggevenden willen toegeven. Deze acties zijn volgens de publicatie vaak een reactie op druk van bedrijven, externe belangengroepen en overheden over de hele wereld. Hun aantal nam toe na de Amerikaanse verkiezingen van 2016.

Uit meer dan honderd interviews en de eigen tests van de zoekresultaten van Google door het tijdschrift bleek onder meer dat Google algoritmische wijzigingen aanbracht in zijn zoekresultaten, waarbij grote bedrijven werden bevoordeeld boven kleinere, en in ten minste één geval wijzigingen doorvoerde namens een adverteerder. eBay. Inc. In tegenstelling tot zijn beweringen onderneemt hij nooit een dergelijke actie. Het bedrijf vergroot ook de bekendheid van enkele grote locaties.zoals Amazon.com en Facebook. Journalisten zeggen ook dat Google-technici regelmatig elders achter de schermen aanpassingen doorvoeren, onder meer in suggesties voor automatisch aanvullen en in het nieuws. Bovendien ontkent hij dat publiekelijk Google gaat op de zwarte lijst staandie bepaalde pagina's verwijderen of voorkomen dat ze in bepaalde soorten resultaten verschijnen. In de bekende autocomplete-functie die zoektermen (3) voorspelt terwijl de gebruiker een zoekopdracht typt, hebben Google-technici algoritmen en zwarte lijsten gemaakt om suggesties over controversiële onderwerpen te weigeren, waardoor uiteindelijk meerdere resultaten worden uitgefilterd.

3. Google en manipulatie van zoekresultaten

Bovendien schreef de krant dat Google duizenden laagbetaalde werknemers in dienst heeft, wier taak het is om officieel de kwaliteit van rangschikkingsalgoritmen te beoordelen. Google heeft deze medewerkers echter suggesties gedaan die volgens haar de juiste rangschikking van de resultaten zijn, en zij hebben hun rangschikking onder hun invloed gewijzigd. Deze medewerkers oordelen dus niet over zichzelf, het zijn immers onderaannemers die de vooraf opgelegde Google-lijn bewaken.

Door de jaren heen is Google geëvolueerd van een op ingenieurs gerichte cultuur tot een bijna academisch reclamemonster en een van de meest winstgevende bedrijven ter wereld. Sommige zeer grote adverteerders hebben direct advies gekregen over hoe ze hun organische zoekresultaten kunnen verbeteren. Dit type dienst is niet beschikbaar voor bedrijven zonder Google-contacten, aldus mensen die bekend zijn met de zaak. In sommige gevallen betekende dit zelfs dat Google-experts naar deze bedrijven moesten worden gedelegeerd. Dat zeggen de WSJ-informanten.

In beveiligde containers

Misschien wel de sterkste, afgezien van de mondiale strijd voor een vrij en open internet, is het groeiende verzet tegen het plunderen van onze persoonlijke gegevens door Google, Facebook, Amazon en andere giganten. Deze achtergrond wordt niet alleen aan het front van de monopoliegebruikers bestreden, maar ook onder de reuzen zelf, waarover we in een ander artikel in dit nummer van MT schrijven.

Eén voorgestelde strategie is het idee dat u uw persoonlijke gegevens niet openbaar maakt, maar deze voor uzelf veilig houdt. En gooi ze weg zoals je wilt. En verkoop ze zelfs zodat je zelf iets te verhandelen hebt met je privacy, in plaats van de grote platforms geld te laten verdienen. Dit (theoretisch) eenvoudige idee werd het vaandel voor de slogan ‘gedecentraliseerd web’ (ook bekend als d-web). Zijn beroemdste beschermer Tim Berners-Lee die in 1989 het World Wide Web creëerde.. Zijn nieuwe open standaardenproject, Solid genaamd, mede ontwikkeld bij MIT, heeft tot doel het besturingssysteem te zijn voor "een nieuwe en betere versie van internet".

Het belangrijkste idee van het gedecentraliseerde internet is om gebruikers de tools te bieden om hun eigen gegevens op te slaan en te beheren, zodat ze niet langer afhankelijk zijn van grote bedrijven. Dit betekent niet alleen vrijheid, maar ook verantwoordelijkheid. Het gebruik van d-web betekent dat u de manier waarop u internet gebruikt, verandert van passief en platformgestuurd naar actief en gebruikersgestuurd. Het volstaat om u bij dit netwerk te registreren met behulp van een e-mailadres, hetzij in een browser, hetzij door een applicatie op een mobiel apparaat te installeren. De persoon die het heeft gemaakt, maakt, deelt en consumeert de inhoud. net als voorheen en heeft toegang tot dezelfde functies (berichten, e-mail, berichten/tweets, bestanden delen, spraak- en video-oproepen, enz.).

Dus wat is het verschil? Wanneer we ons account op dit netwerk aanmaken, de hostingservice creëert speciaal voor ons een privé, zeer veilige container, genaamd "lift" (Engelse afkorting voor "persoonlijke gegevens online"). Niemand anders dan wij kunnen zien wat erin zit, zelfs de hostingprovider niet. De primaire cloudcontainer van de gebruiker wordt ook gesynchroniseerd met beveiligde containers op de verschillende apparaten die door de eigenaar worden gebruikt. Een "Pod" bevat hulpmiddelen voor het beheren en selectief delen van alles wat erin zit. U kunt op elk gewenst moment de toegang tot gegevens delen, wijzigen of verwijderen. Elke interactie of communicatie is standaard end-to-end gecodeerd.daarom kunnen alleen de gebruiker en de andere partij (of partijen) de inhoud zien (4).

4. Visualisatie van privécontainers of "pods" in het Solid-systeem

In dit gedecentraliseerde netwerk creëert en beheert een persoon zijn eigen identiteit met behulp van bekende websites zoals Facebook, Instagram en Twitter. Elke interactie wordt cryptografisch geverifieerd, zodat u er altijd zeker van kunt zijn dat elke partij authentiek is. Wachtwoorden verdwijnen en alle logins gebeuren op de achtergrond met behulp van de containerreferenties van de gebruiker.. Adverteren op dit netwerk werkt standaard niet, maar u kunt dit naar eigen inzicht inschakelen. Applicatietoegang tot gegevens is strikt beperkt en volledig gecontroleerd. De gebruiker is de wettelijke eigenaar van alle gegevens in zijn pod en behoudt de volledige controle over hoe deze wordt gebruikt. Hij kan opslaan, wijzigen of permanent verwijderen wat hij wil.

Het Berners-Lee vision-netwerk kan sociale en berichtentoepassingen gebruiken, maar niet noodzakelijkerwijs voor communicatie tussen gebruikers. De modules sluiten rechtstreeks op elkaar aan, dus als we met iemand willen delen of privé willen chatten, doen we dat gewoon. Maar zelfs als we Facebook of Twitter gebruiken, blijven de rechten op de inhoud in onze container en is het delen onderworpen aan de voorwaarden en toestemmingen van de gebruiker. Of het nu een sms-bericht naar je zus of een tweet is, elke succesvolle authenticatie in dit systeem wordt toegewezen aan een gebruiker en bijgehouden op de blockchain. In zeer korte tijd wordt een groot aantal succesvolle authenticaties gebruikt om de identiteit van de gebruiker te verifiëren, wat betekent dat oplichters, bots en alle kwaadaardige activiteiten effectief uit het systeem worden verwijderd.

Echter stelt Solid, net als veel vergelijkbare oplossingen (dit is immers niet het enige idee om mensen hun data in handen en onder hun controle te geven), eisen aan de gebruiker. Het gaat niet eens om technische vaardigheden, maar om begriphoe de mechanismen van datatransmissie en -uitwisseling werken in het moderne netwerk. Door vrijheid te geven, geeft hij ook volledige verantwoordelijkheid. En of dit is wat mensen willen, bestaat geen zekerheid. In ieder geval zijn zij zich mogelijk niet bewust van de gevolgen van hun keuze- en beslissingsvrijheid.