Museum van Groot-Brittannië in Bristol

Historisch beeld van het eerste zeeschip met een ijzeren romp. Fotobibliotheek van het congres

In West-Engeland is een van de belangrijkste schepen die in de eerste helft van de XNUMXe eeuw zijn gebouwd in termen van de ontwikkeling van de scheepvaart in de zogenaamde Tide Port, gecreëerd door de sluizen van de rivier de Avon, bewaard gebleven. Isambard van koning Brunel.

Opgemerkt moet worden dat deze eenheid, naast een belangrijke rol in de geschiedenis van de scheepsbouw, uitzonderlijk interessante bestemmingen heeft. Het schip, gebouwd als een avant-garde stoomschip met een hulpzeilaandrijving, werd tijdens zijn leven omgevormd tot een zeilboot met een hulpstoomaandrijving en viel uiteindelijk in een staat van "klinische dood" als een typische windjammer. Vanuit deze staat werd hij gerestaureerd tot de "tweede", dit keer het museumleven, een buitengewone inspanning van een grote groep liefhebbers.

Groot-Brittannië kan worden beschouwd als het toonbeeld van het negentiende-eeuwse geloof in technologische vooruitgang. De sterke politieke en economische positie van Groot-Brittannië als gevolg van de Napoleontische oorlogen leidde tot een ongelooflijke verbetering van de economische situatie, die, in combinatie met nieuwe uitvindingen en de verbetering van een aantal oude oplossingen, onder meer heeft bijgedragen aan een ongekende ontwikkeling van transport . infrastructuur. Daarom, toen Londen en Bristol per spoor verbonden waren, was de volgende natuurlijke stap om het uit te breiden ... naar New York. Dit "mariene" gedeelte zou een moderne transatlantische stoomboot dienen. De exploitatie van de Great Western houten stoep begon in 1838 en de eigenaar, de Great Western Steamboat Company, besloot een ander schip te bouwen. Aanvankelijk moest het een verbetering zijn ten opzichte van de vorige eenheid, maar Isambard Brunel (1806-1859, een van de meest opmerkelijke ingenieurs van zijn tijd), belast met ontwerp en constructie, slaagde erin investeerders te overtuigen om een ​​veel geavanceerder- tuin benadering.

Zo werd Groot-Brittannië het eerste zeeschip met een ijzeren romp. Benadrukt moet worden dat er al enige ervaring was met het bouwen van ijzeren casco's (Brunel maakte zelf een reis naar Antwerpen aan boord van het ijzeren kanaalschip "Rainbow"), en in het boomloze Groot-Brittannië bleek ijzer goedkoper dan hout. Het gebruik van het nieuwe materiaal maakte het ook mogelijk om de romp te vergroten en zo het schaaleffect te vergroten, wat erg belangrijk is voor het zeevervoer. Als gevolg hiervan had het schip een waterverplaatsing van 3700 ton, waardoor het haar positie als 's werelds grootste koopvaardijschip van 1845 tot 1854 kon behouden.

In die jaren van uiterst dynamische technologische ontwikkeling was dit op zich al een prestatie die het visionaire karakter van de activiteiten van Brunel bevestigde.

De tweede belangrijke beslissing die de betekenis van het schip in de geschiedenis van de scheepsbouw bepaalde, was het uitrusten met een schroefaandrijving. Nogmaals, zoals bij ijzer als bouwmateriaal voor de romp, was het geenszins onbekend. Brunel maakte goed kennis met het werk van de schroef van het schip van Archimedes. Het was tenslotte een experimentele eenheid en het VK was gebouwd als een groot passagiersschip. De ontwerper van de transatlantische stoomboot waardeerde echter de voordelen van de schroef en paste deze oplossing, met een goed berekend technisch risico, toe op zijn nieuwe schip.

Het VK is gebouwd in een speciaal aangepast droogdok in Bristol. Alle benodigde infrastructuur is er omheen gebouwd. Smeedijzeren elementen die per binnenschip uit Coalbrookdale in Shropshire werden aangevoerd, werden daar verwerkt. Er werden ook geschoolde arbeiders aangetrokken uit dit leidende centrum van de staalindustrie. Door het precedent van de hele onderneming is het niet verwonderlijk dat de bouw van het schip relatief langzaam verliep. Ze begon in juni 1839, de romp werd gelanceerd op 18 juli 1843 (dit was een grote sociale gebeurtenis, met name opgemerkt door Prins Albert, echtgenoot van koningin Victoria), en in juli 1845 was het schip klaar om in zee te varen . .