Kwantummechanica en de "onsterfelijkheid van de ziel"
De ziel sterft niet, maar keert terug naar het universum - uitspraken in deze geest verschijnen steeds vaker in de wereld van natuurkundigen die zich bezighouden met de kwantummechanica. Dit zijn geen nieuwe concepten. Recentelijk is er echter een reeks publicaties over dit onderwerp gepubliceerd via de tamelijk serieuze populair-wetenschappelijke pers.
Sinds 1996 werken de Amerikaanse natuurkundige Stuart Hameroff en Sir Roger Penrose, een theoretisch natuurkundige aan de Britse Universiteit van Oxford, aan "kwantumtheorie van bewustzijn". Er wordt aangenomen dat het bewustzijn – of, met andere woorden, de menselijke ‘ziel’ – zijn oorsprong vindt in de microtubuli van hersencellen en in feite het resultaat is van kwantumeffecten. Dit proces werd genoemdgeorganiseerde objectieve reductie". Beide onderzoekers geloven dat het menselijk brein eigenlijk een biologische computer is, en dat het menselijk bewustzijn een programma is dat wordt beheerd door een kwantumcomputer in de hersenen die blijft functioneren nadat de persoon is overleden.
Volgens deze theorie veranderen de microtubuli in de hersenen, wanneer mensen een fase ingaan die bekend staat als ‘klinische dood’, hun kwantumtoestand, maar behouden ze de informatie die ze bevatten. Dit is hoe het lichaam ontleedt, maar niet de informatie of de ‘ziel’. Bewustzijn wordt onderdeel van het universum zonder te sterven. Althans niet in de zin waarin traditionele materialisten erover denken.
Waar zijn deze qubits, waar is deze verstrengeling?
Volgens veel onderzoekers zijn verschijnselen als verwarring i kwantumoverlap, of sleutelconcepten van de kwantummechanica. Waarom zou dit, op het meest basale niveau, anders moeten werken dan de kwantumtheorieën suggereren?
Sommige wetenschappers besloten dit experimenteel te testen. Onder de onderzoeksprojecten valt het initiatief van specialisten van de Universiteit van Californië in Santa Barbara op. Om sporen van de kwantumcomputing van de hersenen te detecteren, namen ze Qubit-jacht. Ze proberen erachter te komen of qubits in atoomkernen kunnen worden opgeslagen. Natuurkundigen zijn vooral geïnteresseerd in fosforatomen, die overvloedig aanwezig zijn in het menselijk lichaam. De kernen ervan zouden de rol van biochemische qubits kunnen spelen.
Een ander experiment heeft tot doel mitochondriaal onderzoek, subeenheden van cellen die verantwoordelijk zijn voor onze stofwisseling en het verzenden van berichten door het lichaam. Het is mogelijk dat deze organellen ook een belangrijke rol spelen bij kwantumverstrengeling en het genereren van informatiequbits.
Kwantumprocessen kunnen ons helpen veel dingen te verklaren en te begrijpen, zoals methoden voor het creëren van langetermijngeheugen of mechanismen voor het genereren van bewustzijn en emoties.
Misschien is de juiste manier de zogenaamde biofotonica. Een paar maanden geleden ontdekten wetenschappers van de Universiteit van Calgary dat neuronen in de hersenen van zoogdieren daartoe in staat zijn productie van fotonen van licht. Dit deed mij afvragen of er in onze hersenen, naast de signalen die al lang bekend zijn in de neurale hal, ook optische communicatiekanalen bestaan. Biofotonen geproduceerd door de hersenen kunnen met succes kwantumverstrengeld worden. Gezien het aantal neuronen in het menselijk brein kunnen er in één seconde tot wel een miljard biofotonen worden uitgezonden. Rekening houdend met de effecten van verstrengeling leidt dit ertoe dat gigantische hoeveelheden informatie worden verwerkt in een hypothetische fotonische biocomputer.
Het concept ‘ziel’ is altijd geassocieerd met iets ‘licht’. Kan een kwantumhersencomputermodel gebaseerd op biofotonen wereldbeelden verzoenen die al eeuwenlang met elkaar in strijd zijn?
