Mountainbiken: 15 lessen over effectief risicobeheer

QAls je met je mountainbike de hoge bergen oprijdt, ben je geen mountainbiker meer. We worden hooglanders. Ik herhaal vaak: Ik rijd geen mountainbike, ik rijd op een mountainbike. Als u deze zin in uw geheugen achterlaat, verandert uw standpunt radicaal. Fietsvaardigheden zijn van weinig nut, behalve het bevredigen van het ego als je door een lijn of technisch gedeelte rijdt. Aan de andere kant zijn mijnvaardigheden handig voor al het andere. Dat wil zeggen, alles wat niet overbodig is.

Te vaak lezen we artikelen over veiligheid in de bergen alleen in termen van uitrusting of technische overwegingen: dit versterkte, zweetdoorlatende titanium jack beschermt je tegen beten van berggeiten ... roept om hulp en geeft je koffie terwijl je wacht ... Gezien het feit dat na de zuidoostenwind en de ISO-verhoging op een hoogte van 300 m was het +8°C, de bovenste sneeuwlaag zal instabiel zijn. vanaf het moment van glijden ...

In de wiskunde leren we tot het uiterste te denken om tot een algemeen resultaat te komen. Laten we dit toepassen op mijnbouwrisico: als je niet naar de bergen gaat, sterf je niet in de bergen... We tekenen een eenvoudig gevolg: het probleem zit in jou... De berg zelf is niet gevaarlijk. Maar wat ga je daar doen, ja.

Wat ik ga presenteren is geen technisch advies, het zijn gewoon gezond verstand principes van gedrag. Veel klimmers gebruiken ze intuïtief. Maar de meerderheid weet het niet of nauwelijks. Dus ik zal proberen het onder woorden te brengen.

Laten we beginnen met de oudervraag die alle anderen oproept:

Wat gebeurt er als ik mezelf pijn doe?

Risicomanagement is niets anders dan deze vraag stellen. Je gaat me vertellen dat we ook kunnen nadenken over hoe we niet gewond kunnen raken... dat het onbedoeld en onopzettelijk is.

Wat als ik me snij in het hooggebergte?

Dit brengt me bij het eerste principe:

1. Vertrouw nooit op bergredders.

Als je echt naar de wilde bergen gaat, gaat de telefoon meestal niet door. Alleen maar. Als ik mountainbikers boven de 2000 meter verkleed als XC met een kleine tas op het frame zie, betekent dit dat ze op een helikopter wedden. Welke fout!

Maar het makkelijkste is om een ​​voorbeeld te nemen: je bent in het voorjaar drie uur rijden van de parkeerplaats, op 3 meter hoogte, met een vriend(in). Je bent niet bang: je bent met z'n tweeën, het weer is goed, toen je wegging was het 2500 graden Celsius in de auto. Wat gebeurt er als je jezelf pijn doet? Laten we zeggen dat je je enkel hebt gebroken. Op zich is dit een goedaardige verwonding ... Maar je merkt dat je geïmmobiliseerd bent en de telefoon gaat niet door. Daarom moet je vriend naar beneden komen voor hulp. Laten we zeggen dat het nu 10:17 is. Tegen de tijd dat hij naar bed gaat, belt hij, weet hij de nodige informatie te geven, enz. De nacht is aangebroken. Vergeet de helikopter! Je zult de nacht in de bergen moeten doorbrengen. Maakt niet uit, het was warm. Alleen verliezen we gemiddeld 1°C per 100 m. Als het 10° was in de auto, zou het 1000 m hoger zijn... nul! De nacht valt, zakt naar -6 of -7°C. Voeg daarboven wat wind toe met 15 km/u. Als je naar de officiële "wind chill"-kaarten kijkt, komt deze overeen met ongeveer -12 ° C. En laten we duidelijk zijn: 's nachts bij -12 ° C zonder de juiste uitrusting, ga je dood!

Natuurlijk is het raadzaam om een ​​​​beetje te temperen (geen woordspeling bedoeld). Er is een nachtredding, bij mooi weer kan de helikopter opstijgen. Maar wat als het weer slecht wordt? Het ambulancepersoneel kan te voet klimmen. Wat als je helemaal alleen op de basis was? Of zelfs een verwonding die niet per se ernstig hoeft te zijn, maar een snelle behandeling vereist, zoals een bloeding of zenuwbeschadiging?

Kortom, alles inzetten op een snelle en efficiënte reactie op noodsituaties is op zijn best een dwaze benadering, in het slechtste geval een suïcidale. Of vice versa.

Wat ik net deed heet "risicoanalyse" in technische termen.

Je moet jezelf constant deze vraag stellen: wat als ik mezelf snij?

Niet om jezelf bang te maken, maar afstandelijk, objectief, om de juiste beslissingen te nemen. Vraag jezelf voor vertrek, tijdens de voorbereiding van de route en uitrusting, tijdens de wandeling af om de nieuwe risico's die je waarneemt te integreren, en vraag jezelf ten slotte af om opnieuw conclusies te trekken.

2. Breng geschikte uitrusting mee.

Pas op, "adequate uitrusting" is niet het hele arsenaal van survivalfans! In bijvoorbeeld survivalhandleidingen is het mes de basis van alles. Je voelt dat als je het mes breekt, je binnen 10 minuten sterft. Nou, in de bergen is een mes echt nutteloos! Deze tool, behalve het snijden van worst, zal je kansen om ermee weg te komen niet vergroten. Want het gaat niet om overleven. Het is een kwestie van afdalen of, in het slechtste geval, wachten in de strijd tegen de kou. In ieder geval heb je geen tijd om op steenbokken te jagen in Opinel of een hut te bouwen.

Het minimaal geschikte materiaal is dus:

• Basis EHBO-kit inclusief pijnstillers, bloedingsmedicatie en zonnebrandcrème.
• Koudweerkleding en een reddingsdeken (ik neem altijd een donsjack en een bergjack mee, ook midden in de zomer bij 30°C)
• Voedsel en water (en Micropur® voor water, maar daar komen we op terug)
• Een telefoon die je batterijen spaart. Het zou zonde zijn om jezelf hiervan te beroven als het vangt.
• Kaart en kompas (het kompas is echt heel zelden nuttig, behalve in dichte bossen of bij mistig weer. Maar als het nodig is, is het een waardevol hulpmiddel).

Inderdaad, dit alles past niet in een frametas ... Een grote tas beperkt natuurlijk vooral het mountainbiken. We zijn minder goed, zelfs veel minder goed voor downhill. Maar je hebt geen keus!

3. Bereid je route voor.

... En ik zou eraan willen toevoegen: laat de informatie over aan een derde partij.

Facebook Wall of Strava is geen vertrouwde derde partij!

Voor bijzonder gevaarlijke wandelingen kunnen we zelfs strikte instructies achterlaten, bijvoorbeeld: "Als ik op dat en dat moment geen nieuws heb gemeld, stuur dan hulp naar die en die plek." Maar geen misbruik bij het inroepen van hulp! Omdat het een helikopter is die naar je op zoek gaat terwijl je niet direct gevaar loopt, is het een helikopter die niemand anders zal redden van potentieel dodelijk gevaar. Natuurlijk kunnen helikopters worden omgeleid afhankelijk van de ernst van de situatie, maar uiteindelijk bestaan ​​ze nog in beperkte aantallen. En dit geldt ook als we 15 bellen, de brandweer, of als we naar de eerste hulp gaan.

Het doel van routevoorbereiding is natuurlijk niet om vast te lopen in gevaarlijk terrein, maar om de wandeling aangepast te maken aan jouw niveau (aangepast aan lengte en techniek). Om dit te doen, moet je de kaart kunnen gebruiken en misschien (ik bedoel op het einde) nieuwe digitale tools en alle gerelateerde toepassingen. Je moet echter niet alles op gps zetten. Want door de GPS-route te volgen, stellen we geen vragen meer. En vragen stellen is de basis van risicomanagement. Om nog maar te zwijgen van het feit dat de kaart niet wordt ontladen.

4. Klim naar waar je afdaalt.

Dit principe moet vooral worden toegepast bij freeriden. Hiermee kunt u het terrein controleren, verborgen gevaren blootleggen en vooral schaamte vermijden, dat wil zeggen vast komen te zitten over een klif, wat vaak tot fouten leidt.

Idealiter, zelfs van tevoren om te voet te verkennen, in de "gemakkelijke wandeling" -modus. Ik loop altijd op open en moeilijke routes. Voor de Peak d'Are was het bijvoorbeeld een stijging van 1700 m hoogteverschil en meer dan 7 uur wandelen! Ja, een hele grote wandeling...

Ik doe ook wel eens verkenningen... in een drone!

Ik kon zelfs een keer "uit de weg gaan" toen ik vast kwam te zitten over een lange kalkstenen klif (ik ging naar beneden zonder deze helling te beklimmen en ik had alleen een slechte Spaanse kaart aan de onderkant. Toestemming). De drone liet me toen een gang vinden die me door de bar liet gaan, een kilometer naar rechts.  

5. Neem een ​​vragende positie in.

Eenmaal in het veld zijn de omstandigheden zelden wat je zou denken. Je moet alles koel kunnen integreren.

Als we het hebben over verandering, mogen we niet vergeten dat de eerste reactie van de menselijke geest op een plotselinge verandering ontkenning is. In de psychologie wordt dit de 'rouwcurve' genoemd. Het is een reeks mentale toestanden (ontkenning, woede of angst, verdriet, acceptatie) die wordt toegepast bij een ingrijpende gebeurtenis, zoals een sterfgeval, maar ook bij alledaagse ergernissen. Tenzij het in dit geval sneller gebeurt.

Laten we een eenvoudig voorbeeld nemen: u raakt uw portemonnee kwijt. Eerst zeg je tegen jezelf: "Nee, hij is niet verdwaald." Je gaat ervoor en dan word je boos. Dan zullen de administratieve procedures je demotiveren, je wordt neergeschoten ... En ten slotte accepteer je de situatie en doe je rustig wat nodig is. Sommige mensen gaan heel snel door deze curve, in een fractie van een seconde. Andere zijn veel langer. Ten slotte kunnen sommigen, in het geval van zeer ernstige gebeurtenissen, op een bepaald moment voor de rest van hun leven vastlopen! Maar in het algemeen voor een portemonnee is dit onwaarschijnlijk.

Het is belangrijk om te weten dat de eerste reactie noodzakelijk is. ontkenning.

Dit is belangrijk bij een ongeval, want zelfs als je ernstig gewond bent, sta je op en zeg je tegen jezelf: "Het is oké!" En dit kan leiden tot een ongeval, wat de situatie zal verergeren. Dit mentale schema geldt voor alles: als het weer verandert, begin je met het ontkennen van dat feit en zeg je tegen jezelf dat het niet zo erg is. Als je teamgenoot de wind naar je blaast (zie de windtemperatuurgrafiek) wanneer je met haar flirt, zul je denken dat ze verlegen is ...

6. Ga er altijd vanuit dat we een nacht boven gaan slapen.

Een onverwachte nacht in de bergen kan heel snel gebeuren. Over blessures hebben we het al gehad, maar we kunnen ook gewoon verdwalen of zelfs last hebben van weersomstandigheden zoals mist... En een nacht in de bergen kan al snel de dood ingaan. Dus ik denk nog steeds dat ik de nacht boven moet kunnen doorbrengen.

Dit betekent niet dat ik elke keer een bivak bij me heb. De referentietemperatuur die ik neem om mijn kleren op te halen, is alleen niet de dagtemperatuur, maar de nachttemperatuur, vaak veel koeler, vooral midden in het seizoen. Op dezelfde manier is het noodzakelijk om de toevoer te integreren in energierepen en water.

Het beste is echter om een ​​vrijwilligersbivak te doen!

7. Wees bereid om uitrusting op te geven, vooral fietsen.

Als we ons in een moeilijke situatie bevinden, hebben we vaak slechte reflexen.

Zoals ik al zei, de eerste reactie van de menselijke geest is ontkenning. Daarom hebben we de neiging om de ernst van de situatie te onderschatten. Wat ons kan onderscheiden, is de wens om uw apparatuur ten koste van alles te behouden. Als je bijvoorbeeld geblesseerd raakt, ga je ook proberen van je fiets of rugzak af te komen, waardoor je nog meer gevaar loopt. En alles wat je nodig hebt is je kleding, je telefoon, EHBO-doos, water en eten. Al het andere kan worden weggegooid.

Daarom moet je, voordat je naar de bergen gaat, psychologisch voorbereid zijn om je nieuwe fiets van € 6000, je drone van € 2000 of misschien je zelfrespect op te offeren!

Deze psychologische inspanning moet worden gedaan voordat, niet nadat je de muur raakt.

8. Zorg altijd voor een voorraad drinkwater.

We horen vaak: “water is leven”. Maar nog meer in de bergen, omdat de hoogte de uitdroging versnelt. Als je op grote hoogte zonder water komt te zitten en op volle kracht bent, kun je binnen een paar uur doodgaan.

Bovendien bedriegt de berg: we krijgen meestal de indruk dat er overal water is, maar niet alleen soms is er helemaal geen water (dit is het geval bij kalksteenplateaus, zoals Vercors), maar bovendien, als je het ziet , het is soms ontoegankelijk, gescheiden van je klif of stromend in een kloof. En zelfs water dat volledig beschikbaar lijkt, is misschien niet beschikbaar. Bijvoorbeeld sneeuw: het is bijna onmogelijk om water te krijgen door een handvol sneeuw in te slikken. Er zijn een fornuis en gas nodig om genoeg te produceren zonder andere problemen te veroorzaken. We hebben dus reserveringen nodig. En je moet dit van tevoren doen, en niet nadat je pompoen leeg is.

Eindelijk, als je in een prachtig beekje komt en de pompoen vult, wees dan voorzichtig! U loopt het risico ziek te worden, net als honden, door de aanwezigheid van vee. En zelfs als je boven de kudde staat, is de aanwezigheid van wilde dieren voldoende. Of het kan een dode vogel boven zijn die je niet kunt zien ... Kortom, in geval van vergiftiging draai je je ingewanden in minder dan 3-4 uur. En het kan heel wreed zijn. Ik herinner me nog het hoofdstuk van onze gids in Marokko: “heb je in deze pompoen gedronken? ... "

Dit is de reden waarom, als u niet zeker weet of dit de echte bron is van het ras (dat wil zeggen, bijna altijd), u het water moet desinfecteren met chloortabletten, meestal Micropur®. Natuurlijk smaakt het slecht, het voelt als drinken uit een kopje in het zwembad, maar aangezien ik het water systematisch desinfecteer, ben ik nooit ziek geworden.

Als je dorst hebt, is zelfs het zwembadwater heerlijk.

9. Volg je instinct.

Instinct komt voort uit intuïtie. En intuïtie is geen goocheltruc die uit het niets komt, zoals de stemmen van Jeanne d'Arc.

Integendeel, dit is iets heel echts: het voegt subtiele signalen en jouw ervaring toe.

Je lichaam neemt een oneindig aantal dingen waar die je niet bewust analyseert: veranderingen in temperatuur, vochtigheid, helderheid, kleur, trillingen, luchtbeweging ... Je hersenen kruisen deze stimuli, leggen correlaties vast en presenteren je zijn conclusies zonder dat je begrijpt waar het komt van: plotseling heb je een voorgevoel van gevaar of een verlangen om iets te doen dat op dit moment onlogisch voor je lijkt. Hiermee moeten we rekening houden. Hier moet je naar leren luisteren. En stel in ieder geval systematisch de vraag "waarom?" Waarom ben ik nu bang? Waarom wil ik mijn afdalingsroute wijzigen? Waarom wil ik mijn teamgenoot veranderen?

10. Denk aan het weer.

In de bergen is het erg belangrijk om het weer te analyseren. Dit is een vector van vele gevaren. Ten eerste de voor de hand liggende directe gevaren: onweer, mist, kou, wind ... In dit opzicht moeten we ons ervan bewust zijn dat kou en wind volledig met elkaar verbonden zijn. er zijn telraam Gevoelstemperatuur wat de waargenomen temperatuur geeft als functie van deze twee factoren. En de waargenomen temperatuur is geen product van de geest! Dit is geen "psychologische" temperatuur. Je calorieën groeien sneller in de wind.

Maar er zijn ook indirecte gevaren.

Want het weer draait niet alleen om de lucht. Zo heeft het weer een enorme invloed op de kans op sneeuw en lawines. Daarom kan de zon ook een gevaar worden. Maar ik zal niet uitweiden over nivologie, want er is materiaal om er een heel artikel van te maken.

Regen vormt ook een indirect gevaar dat ernstig kan zijn: het maakt de rots glibberig en kan een onbeschermde doorgang onpraktisch maken, die je toch probleemloos oversteekt op de beklimming. Het maakt steile, met gras begroeide hellingen ook erg gevaarlijk.

Vanzelfsprekend moet u de weersvoorspelling controleren voordat u vertrekt, maar let ook op veranderingen tijdens het lopen.

Ik gebruik persoonlijk Météoblue, een zeer betrouwbare gratis site die ook zeer waardevolle gegevens levert: de hoogte van de wolken. Hiermee kunt u een wandeling boven de wolkenzee plannen met een beetje aandacht voor degenen die op de bodem van de vallei blijven en alleen 's ochtends naar de lucht kijken.

11. Ga met niemand mee ... niet veel

In de bergen is je belangrijkste veiligheidsmiddel een teamgenoot.

Met hem bespreek je de beslissingen die genomen moeten worden, hij is degene die voor je zal zorgen in geval van een blessure, hij is degene die om hulp kan gaan vragen als de telefoon niet doorgaat.. Je moet dus deze teamgenoot kiezen: hij moet hetzelfde niveau en dezelfde kennis hebben als jij, en vooral betrouwbaar zijn! Als je met iemand loopt die zwakker is, moet je je ervan bewust zijn dat je een gids wordt en daarmee je verantwoordelijkheid verdubbelt.

Erger nog, als je met de verkeerde persoon gaat, kan hij je in direct gevaar brengen. Je moet vooral voorzichtig zijn met mensen die zichzelf overschatten door de berg te onderschatten. Dit is de beste combinatie om in een rampzalige situatie te komen.

Wat betreft het aantal mensen in de groep... ik ben behoorlijk radicaal! Ik zeg meestal dat in de bergen het juiste aantal twee is. Omdat wij twee dingen samen doen. Zodra we bij drie of meer komen, verschijnen de eerste en de laatste, verschijnt de leider en ontstaat er een competitieve relatie. Ook al zijn jullie de beste vrienden ter wereld, we kunnen er niets aan doen, zo is het, het is menselijk. Er zijn extreme gevallen, zoals wanneer je een groep singles bent met een meisje in het midden: hallo beslissingslogica in de bergen!

Je kunt ook alleen gaan. Het is een bijzondere ervaring, en ik moet toegeven een behoorlijk krachtige, om alleen in de bergen te zijn. Maar in dit geval is het noodzakelijk om met volledige kennis van zaken te vertrekken. Zoals u al begreep, worden uw overlevingskansen bij een ongeval, zelfs een klein ongeval, drastisch verminderd. Een kleine verwonding kan je doden, het is heel simpel.

12. Mogelijkheid om op te geven

Als we grote beklimmingen maken, zetten we veel op de balans: we bereidden ons voor, we wachtten op het weervenster, we maakten lange autoritten, stapten zelfs in het vliegtuig en veranderden van continent, we kochten wat uitrusting, we gaven de motivatie voor de test hebben we veel overleefd om daar te komen ... Het is moeilijk om op te geven, vooral als je dicht bij het doel bent. De meeste ongelukken in de bergen gebeuren tijdens de afdaling, omdat het team niet kon stoppen en koste wat kost verder ging.

Het kost veel mentale kracht om je over te geven. Paradoxaal genoeg moet het meer zijn dan de mentale kracht die nodig is om succesvol te zijn. Maar zoals ze zeggen: Je kunt beter spijt hebben van een race waaraan we niet hebben deelgenomen dan van een race die we wel hebben gedaan..

13. Rijd altijd 20% onder het vermogen.

Veel renners leggen uit dat je jezelf in een dilemma moet plaatsen of zelfs moet vallen om vooruitgang te boeken.

Hoe vaak heb ik het gehoordals je niet valt, komt dat omdat je geen vooruitgang boekt!«

Er is niets dommer.

Al heel pragmatisch, als je valt, schrik je jezelf af en stop je met vooruitgang. Maar eerst moeten we ons afvragen: wat is belangrijk? Veel plezier ? of kunnen we zeggen dat we van T5 passeren of dat we een val van 4 m sturen? Want wanneer je jezelf ernstig verwondt en een plaat aan je wervels vastschroeft, verliest de vraag zijn betekenis. Ja, je gaat snel vooruit. Maar lang zal je er niet van genieten.

Voorzichtigheid staat de vooruitgang dus niet in de weg. Mijn vuistregel is om altijd minstens 20% lager te rijden dan ik kan, of het nu gaat om technische moeilijkheidsgraad of snelheid. Als ik niet zeker weet of ik een sectie oversteek, nee absoluut natuurlijk niet. Dit vertrouwen ontstaat vervolgens niet per se meteen. Soms ga ik meerdere keren door de site, zet mijn fiets erop, neem de tijd om me te concentreren ... En als ik zeker weet ga ik ervoor! Maar ik ga er nooit heen en zeg tegen mezelf: "Laten we eens kijken wat er gebeurt!"

Het lijdt geen twijfel dat als we door de jaren heen niet gekwetst worden, we voortdurend vooruitgang zullen boeken en vertrouwen zullen krijgen om op voort te bouwen. De vicieuze cirkel. Aan de andere kant ken ik geen gunstige cirkel met grote valpartijen. En als spot- of resortrijders denken dat ze gewond kunnen raken, is dit niet het geval voor bergrijders. Er is geen ruimte voor fouten in de bergen.

14. Luister naar je angst

Dit principe is heel eenvoudig, maar we praten er nooit over. Er is niets beschamends om bang te zijn! Angst, het is een biologische functie die helpt om gevaar voor jezelf te vermijden... Het is een bondgenoot. Over het algemeen is er een goede reden voor wanneer de hersenen deze boodschap verzenden. Zeker niet voor wie doodsbang is voor de Fiat Multiplat. Maar over het algemeen is er een nut voor.

Om nog maar te zwijgen over het feit dat als we bang zijn, we minder effectief zijn, onze acties minder rechtlijnig zijn, en dit is waar we fouten maken. Dit geldt des te meer voor fietsen: van angst val je, en dan zeg je tegen jezelf dat je gelijk had dat je bang was. Wat een self-fulfilling prophecy wordt genoemd. Maar dit geldt voor alle sporten: bij klimmen, als je bang bent, klamp je je vast aan een rots en schiet je met je handen ... Tijdens het skiën zijn je benen traag en maak je een fout aan de rand ...

Van mijn kant, als ik bang ben Ik laat mijn zelfrespect vallen en loop.

Dit is absoluut zelfverzekerd, waar ik het eerder over had, die we wegen met onze emoties. Omdat we misschien weten dat we de sectie kunnen passeren, maar tegelijkertijd bang zijn. En in dit geval moet je het niet proberen.

15. Film jezelf niet!

Ik weet dat dit moment misschien paradoxaal lijkt van de kant van iemand die een video aan het filmen is over mountainbiken in de hooglanden ... Ik bedoel niet dat je niets om te proberen een film te maken, dat zou hypocrisie zijn van mijn kant.

Maar om preciezer te zijn, zou ik zeggen dat er niets aan gedaan hoeft te worden. voor een camera (of voor een meisje, dat is hetzelfde).

Gopro stimuleert duidelijk het nemen van risico's. Als je alleen op een steile helling staat, neem je automatisch het gemakkelijkste pad. Aan de andere kant, als je een roterende camera hebt, kies je direct de lijn die je mogelijkheden beperkt. Zo is het ook met snelheid. Kortom, de Gopro, de camera of de camera is een reëel gevaar. Als een meisje.

Als je wilt schieten, moet je dat weten. Je moet jezelf de volgende vraag stellen: zou ik het zonder camera doen? Als het antwoord ondubbelzinnig negatief is, weet je wat je te doen staat.

Dit sluit aan bij de laatste boodschap die ik wil overbrengen: je moet allereerst iets voor jezelf doen! Je moet zelf rijden. Ga zelf naar de bergen. Maak de etappes nooit af, ga naar je niveau en laat je meeslepen door je verlangens, laat je tot je limieten beperken.

Ik wil je alleen maar succesvolle bergwandelingen wensen!

video