Melkwegstelsels en vlechten
Direct naast ons, op kosmische schaal, aan de rand van de Melkweg, is een sterrenstelsel ontdekt met waarschijnlijk een enorme hoeveelheid donkere materie, wat mogelijkheden schept voor vroege observaties. Tegelijkertijd blijkt dat donkere materie misschien nog dichterbij is, zelfs binnen handbereik, omdat, zoals Gary Prezo, een onderzoeker bij het Jet Propulsion Laboratory van NASA, heeft gesuggereerd, de aarde ‘vlechten’ van donkere materie heeft.
Het Triangulum II-stelsel is een kleine formatie die slechts ongeveer duizend sterren bevat. Wetenschappers van het California Institute of Technology vermoeden echter dat er mysterieuze donkere materie in verborgen zit. Waar kwam deze veronderstelling vandaan? Evan Kirby van het eerder genoemde Caltech bepaalde de massa van dit sterrenstelsel door de snelheden te meten van zes sterren die rond het centrum van het object cirkelen met behulp van de 10-meter Keck-telescoop. De massa van het sterrenstelsel, berekend op basis van deze bewegingen, bleek veel groter te zijn dan de totale massa van de sterren, wat betekent dat het sterrenstelsel waarschijnlijk veel donkere materie bevat.
In deze situatie zou het Triangulum II-sterrenstelsel het belangrijkste doelwit en studiegebied kunnen zijn. Het heeft onder meer het voordeel dat het relatief dicht bij ons staat. WIMPs (Weakly Interacting Massive Particles), een van de belangrijkste kandidaten voor identificatie met donkere materie, zouden er misschien vrij gemakkelijk in kunnen worden gedetecteerd, omdat het een ‘stil’ sterrenstelsel is, zonder andere sterke stralingsbronnen die voor WIMPs zouden kunnen worden aangezien. Prezo's beweringen zijn daarentegen gebaseerd op de recente overtuiging dat donkere materie in de ruimte de vorm heeft van 'fijnkorrelige stralen' van deeltjes die de ruimte doordringen. Deze stromen exotische donkere materiedeeltjes kunnen zich niet alleen buiten het zonnestelsel uitstrekken, maar ook de grenzen van sterrenstelsels overschrijden.
Dus wanneer de aarde tijdens haar reis dergelijke stromen oversteekt, heeft de zwaartekracht invloed op hen, waardoor ze op onze planeet lijken op haartjes met bollen die groeien. Volgens de wetenschapper groeien ze uit een bol die zich een miljoen kilometer boven het aardoppervlak uitstrekt. Als we de locatie van dergelijke ‘haarzakjes’ zouden kunnen volgen, zouden er volgens hem onderzoekssondes naartoe kunnen worden gestuurd, die gegevens zouden opleveren over deeltjes waarover we momenteel vrijwel niets weten. Misschien zou het een nog beter idee zijn om de camera in een baan rond Jupiter te sturen, waar donkere materieharen in een veel intensere vorm zouden kunnen voorkomen.
