Het is onmogelijk om zonder verbeeldingskracht te schrijven - een interview met Anna Pashkevich

– Het is bekend dat er tijdens de creatie van de schrijver een bepaalde visie is op de personages en de wereld waarin ze leven. Als het samenvalt met de visie van de illustrator, kan men zich alleen maar verheugen. Dan krijg je de indruk dat het boek één geheel vormt. En het is mooi, - zegt Anna Pashkevich.

Eva Sverzhevska

Anna Pasjkevich, auteur van bijna vijftig boeken voor kinderen (waaronder "Gisteren en morgen", "Iets en niets", "Rechts en links", "Drie wensen", "Droom", "Over een bepaalde draak en nog een aantal", "Pafnutius, de laatste draak", "Plosyachek", "Abstracts", "Detective Bzik", "Linguïstische wendingen", "En dit is Polen"). Ze studeerde af aan de Faculteit Management en Marketing aan de Technische Universiteit van Wroclaw. Ze is de auteur van scenario's voor leraren in het kader van nationale educatieve programma's, waaronder: "Aquafresh Academy", "We eten lekker met de school op Videlka", "Mijn vlees zonder elektriciteit", "Play-Doh Academy", "Acteren met ImPET". Werkt voortdurend samen met het tijdschrift voor blinde en slechtziende kinderen "Promychek". Ze debuteerde in 2011 met het boek Beyond the Rainbow. Sinds enkele jaren organiseert ze lezersbijeenkomsten in kleuterscholen en scholen in Neder-Silezië. Ze houdt van reizen, aardbeien, abstract schilderen en wandelen, waarbij ze haar "schrijversbatterijen" oplaadt. Het is daar, in stilte en weg van de drukte van de stad, dat haar vreemdste literaire ideeën in me opkomen. Behoort tot de literaire groep "On Krech".

Interview met Anna Pashkevich

Eva Swierzewska: Je hebt tientallen boeken voor kinderen op je naam staan ​​– sinds wanneer schrijf je en hoe is het begonnen?

• Anna Pasjkevitsj: Het is veilig om te zeggen dat er bijna vijftig boeken zijn. Tien jaar lang hebben ze zich een beetje opgehoopt. Mijn brief is eigenlijk twee richtingen. De eerste zijn boeken die vooral belangrijk voor me zijn, d.w.z. die waarin ik mezelf openbaar, praten over de waarden en daden die voor mij belangrijk zijn. Hoe binnen "Rechts en links""Iets en niets""Gisteren en morgen""Drie wensen""Droom""Pafnutsim, de laatste draak"...De tweede zijn boeken die op bestelling zijn geschreven, meer informatief, zoals titels uit een serie"boekenwurmen" Als "En dit is Polen“. Met de eerste kan ik een klein stukje van mezelf op papier zetten. Ze geven ook les, maar meer over abstract denken, meer over emoties, maar meer over zichzelf. Dit zou volgens hen de verbeeldingskracht van de ouder die het kind voorleest, moeten stimuleren om met het kind te praten over belangrijke dingen, hoewel niet altijd zo voor de hand liggend. En dit is het deel van mijn brief dat ik het leukst vind.

Wanneer begon het? Vele jaren geleden, toen ik nog een klein meisje was, rende ik weg in de wereld van de verbeelding. Ze schreef poëzie en verhalen. Toen groeide ze op en vergat ze een tijdje haar schrijven. De kinderdroom van het schrijven van boeken voor kinderen omvatte het dagelijks leven en levenskeuzes. Gelukkig zijn mijn dochters geboren. En hoe kinderen om sprookjes vroegen. Ik begon ze op te schrijven, zodat ik ze kon vertellen wanneer ze erop terug wilden komen. Ik heb zelf mijn eerste boek uitgegeven. De volgende zijn al verschenen bij andere uitgeverijen. En zo begon het...

Vandaag probeer ik ook poëzie voor volwassenen. Ik ben lid van de literaire en artistieke groep "On Krech". Haar activiteiten worden gehouden onder het beschermheerschap van de Unie van Poolse Schrijvers.

Vond je het als kind leuk om boeken te lezen?

• Als kind verslond ik zelfs boeken. Nu heb ik spijt dat ik vaak niet genoeg tijd heb om te lezen. Wat mijn favoriete games betreft, denk ik niet dat ik in dat opzicht veel verschilde van mijn leeftijdsgenoten. Althans in het begin. Ik vond The Brothers Lionheart en Pippi Langkous van Astrid Lindgren leuk, evenals Moomintrolls van Tove Jansson en Balbarik en The Golden Song van Artur Liskovatsky. Ik hield ook van boeken over ... draken, zoals 'Scènes uit het leven van draken' van Beata Krupskaya. Ik heb een grote zwak voor draken. Daarom zijn zij de helden van sommige van mijn verhalen. Ik heb ook een drakentattoo op mijn rug. Toen ik wat ouder werd, reikte ik naar geschiedenisboeken. Toen ik elf was, was ik al bezig met The Teutonic Knights, de Sienkiewicz-trilogie en Pharaoh van Bolesław Prus. En hier was ik waarschijnlijk een beetje anders dan de normen, omdat ik op de middelbare school las. Maar ik vond het leuk om geschiedenis te studeren. Teruggaan naar vroeger had iets magisch. Het is alsof je op de wijzers van een klok zit die achteruit gaat. En ik ben bij hem.

Bent u het eens met de stelling dat iemand die als kind niet las, geen schrijver kan worden?

• Hier zit waarschijnlijk een kern van waarheid in. Lezen verrijkt de woordenschat, vermaakt en roept soms reflectie op. Maar bovenal prikkelt het de verbeelding. En je kunt niet schrijven zonder fantasie. Niet alleen voor kinderen.

Aan de andere kant kun je op elk moment in je leven aan je leesavontuur beginnen. We moeten echter altijd onthouden - en dit leert nederigheid - dat schrijven volwassen wordt, verandert, net zoals wij veranderen. Het is een manier waarop u uw werkplaats voortdurend verbetert, op zoek bent naar nieuwe oplossingen en nieuwe manieren om te communiceren wat voor ons belangrijk is. Je moet openstaan ​​​​voor schrijven, en dan komen er ideeën in je op. En op een dag blijkt dat je zelfs over iets kunt schrijven en over niets, zoals in “Iets en niets.

Ik ben benieuwd, waar kwam het idee vandaan om een ​​boek te schrijven met NIETS als hoofdpersoon?

• Het hele drieluik is een beetje persoonlijk voor mij, maar voor kinderen. NIETS symboliseert een zwak gevoel van eigenwaarde. Als kind werd ik vaak getroffen door de kleur van mijn haar. En je gevoeligheid. Zoals Anne van Green Gables. Dit veranderde pas toen rood en brons heersten op de hoofden van de dames. Daarom weet ik heel goed hoe het is als er onaardige woorden worden gesproken en hoe sterk die aan je kunnen blijven kleven. Maar ik heb in mijn leven ook mensen ontmoet die, door de juiste zinnen op het juiste moment te zeggen, mij aan zelfvertrouwen hebben geholpen. Net als in het boek bouwt de moeder van de jongen NIETS en zegt dat "gelukkig is NIETS gevaarlijk".

Ik probeer hetzelfde te doen, aardige dingen tegen mensen zeggen. Zo maar, want je weet nooit of slechts één zin die op dat moment wordt uitgesproken iemands NIETS in IETS zal veranderen.

"Rechts en Links", "Iets en Niets", en nu ook "Gisteren en Morgen" zijn drie boeken gemaakt door één auteur-illustratieduo. Hoe werken dames samen? Wat zijn de stappen bij het maken van een boek?

• Werken met Kasha is fantastisch. Ik vertrouw haar mijn tekst toe en ben er altijd zeker van dat ze het goed zal doen, dat ze in staat zal zijn om te voltooien wat ik bedoel met haar illustraties. Het is erg belangrijk voor de auteur dat de illustrator zijn schrijven voelt. Kasia heeft volledige vrijheid, maar staat open voor suggesties. Het gaat echter alleen om kleine details wanneer haar ideeën tot leven komen. Ik kijk altijd uit naar de eerste spreads. Het is bekend dat er tijdens de creatie van de schrijver een bepaalde visie is op de personages en de wereld waarin ze leven. Als het samenvalt met de visie van de illustrator, kan men zich alleen maar verheugen. Dan krijg je de indruk dat het boek één geheel vormt. En het is mooi.

Dergelijke boeken, die u samen met Kasya Valentinovich voor uitgeverij Widnokrąg hebt gemaakt, laten kinderen kennismaken met de wereld van abstract denken, moedigen reflectie en filosoferen aan. Waarom is het belangrijk?

• We leven in een wereld die mensen tot bepaalde grenzen probeert te duwen en hen geen volledige vrijheid geeft. Kijk maar eens hoe het curriculum eruit ziet. Er zit weinig ruimte in voor creativiteit, maar wel veel werk, verificatie en verificatie. En dit leert dat de sleutel aangepast moet worden, want alleen dan is het goed. En dat laat helaas te weinig ruimte voor eigenheid, voor een eigen kijk op de wereld. En dan hebben we het niet over meteen tot het uiterste gaan en alle regels overtreden. Dan is het gewoon een rel. Maar leer jezelf te zijn en op je eigen manier te denken, je eigen mening te hebben. Je mening kunnen uiten, discussiëren, waar nodig een compromis vinden, maar altijd aan niemand toegeven en je gewoon aanpassen. Omdat een persoon alleen echt gelukkig kan zijn als hijzelf. En hij moet van jongs af aan leren zichzelf te zijn.

Ik ben heel benieuwd wat je nu voor de jongste lezers aan het voorbereiden bent.

• De wachtrij staat te wachten”Na de draad naar de bal“is een verhaal dat onder meer vertelt over eenzaamheid. Het wordt uitgegeven door uitgeverij Alegoriya. Dit is een verhaal over hoe soms kleine gebeurtenissen de levens van mensen als een rode draad kunnen verweven. Als alles volgens plan verloopt, komt het boek eind mei/begin juni uit.  

Bedankt voor het interview!

(: uit het archief van de auteur)