Wij reden: Husqvarna Enduro 2016
Begrijp me niet verkeerd, want ik begon mijn eerste Husqvarn enduro-testervaring met de vintage van 2016. Maar in deze inleiding beschrijf ik het beste de essentie van de auto's waarmee ik die dag reed door struikgewas, heuvels en tussen velden waar oren een paar maanden geleden geel werden. Serieuze offroadmotoren met Zweedse roots, nu voor het derde jaar op rij in productie bij Mattighofn, waar de KTM-gigant is gevestigd, hoef ik niet in meer detail te beschrijven. Dat dit de "geverfde" KTM-enduromachines zijn waarover ik onder mijn endurovrienden hoor, is niet waar. Dan kun je ook zeggen dat bijvoorbeeld de Volkswagen Passat en de Škoda Octavia hetzelfde zijn, alleen iets anders gespoten.
Wel is het zo dat we op motorfietsen van beide merken (kleuren) gelijkaardige onderdelen aantreffen, bovendien lijken zelfs de motoren in de basis sterk op elkaar. Maar niet meer. Iedereen die iets van enduro af weet, zal snel beseffen dat er nogal wat verschillen zijn in het rijgedrag en karakter van motorfietsen. Husqvarna is de leider in deze groep, wat uiteindelijk wordt bevestigd door de prijs, evenals de lijst met basisuitrusting en de maximale prestaties of scherpere aard van de motoren. Ze hebben ook de beste WP-enduro-ophanging die geweldig presteert in verschillende omgevingen, eenvoudig is en dankzij goede bescherming ook betaalbaar in onderhoud. Voor 2016 is de vering iets verbeterd, nu nog gemakkelijker en sneller af te stellen, wat betekent dat de rijder de vering van ronde tot ronde kan aanpassen door aan knoppen te draaien zonder gereedschap te gebruiken. Ze hebben ook de geometrie van het voorframe opnieuw ontworpen om een verbeterde richtingsstabiliteit bij hoge snelheden te bieden. En het werkt: met het 450cc-beest duwde ik het gas helemaal naar beneden op een lange dollybaan en bij 140 km/u stopte ik met kijken naar de digitale snelheidsmeter omdat ik bang werd. Daarom waren zijn ogen strak voor zich uit gericht op wat er onder de wielen zou vallen. Nou, de fiets was stil en racete zelfs sneller dan op rails.
Vanwege zijn uitzonderlijke kracht raad ik deze specialiteit alleen ten zeerste aan aan ervaren en goed opgeleide enduro-rijders. Voor ons allemaal die niet precies drie keer per week met zo'n motor rijden, zou de FE 350 de beste gok zijn, die de wendbaarheid van een lichtgewicht 250cc-motor combineert met bijna hetzelfde vermogen en koppel als de eerder genoemde motor. De viertaktmotoren zijn niet veel veranderd, er zijn enkele kleine aanpassingen gedaan om nog beter te trekken en wat extra stress aan te kunnen. De FE 250 en 350, die dezelfde basis delen, hebben ook een verbeterde transmissie, nieuw is een lager op de ingaande as voor een soepelere werking. Anderzijds zorgt de dubbele oliepomp voor een goede smering en voorkomt schade door verkeerd onderhoud, zoals overdosering van motorolie. Grotere bommenwerpers kregen een zachter werkende koppeling en een mand die 80 tempels lichter was. Als teken van gewichtsbesparing en verbeterde prestaties werden ze ook uitgerust met een "contragewicht"-as om traagheidsmassa's te dempen en trillingen te verminderen. De tweetaktmotor is dit keer vrijwel ongewijzigd. De TE 250 en TE 300 hebben ook een schakelaar om de motorwerking elektronisch te schakelen en kunnen tijdens het rijden worden aangepast aan de huidige veldomstandigheden. Om je droog te houden tijdens je enduro rit, hebben ze ook gezorgd voor de grote doorzichtige brandstoftank, die 11 liter ruim 1,5 liter meer is dan de concurrentie. De TE 300 blijft de koningin onder de tweetaktmotorfietsen, die indruk maakt met zijn lichtheid en ongelooflijke klimvermogen, aangezien de tweetaktmotor een enorme hoeveelheid vermogen heeft die zowel door een beginnende als een ervaren rijder aankan. Maar wanneer het gaspedaal stopt, wordt het moeilijk om de omgeving te volgen, hij accelereert scherp en de bestuurder moet hierop voorbereid zijn.
Met de nieuwe geometrie van het frame en de opnieuw ontworpen voorkant boden ze meer stabiliteit, maar offerden ze wat precisie op bij het ingaan van krappere bochten. Dus de nieuwe Husqvarna moet met iets meer vastberadenheid dan voorheen in het nauw worden gedreven voor een scherpe rit op een bochtige, met kanalen gevulde baan. De uitzonderlijke remmen wekken echter vertrouwen en voelen goed aan, dus zo vervelend is het helemaal niet. Nog vervelender is de prijs. Het is waar dat je het meeste krijgt wat je kunt krijgen in een standaard fietspakket, maar daarom zal Husqvarna waarschijnlijk in handen komen van een select aantal mensen die het ook kunnen betalen.
tekst: Petr Kavchich, foto: fabriek
